De dag begon vandaag extra vroeg. Niet omdat we op doorreis zouden gaan, maar omdat onze neef Kees altijd om 7:00 uur vertrekt naar zijn werk. Op maandag en dinsdag is hij namelijk nog met veel plezier werkzaam bij het locale tuincentrum. Na het wakker worden hebben we vast onze koffers gepakt en gaf onze nicht ons nog wat cadeaus mee voor het thuisfront mee. We ontbeten deze keer met zijn allen en ondanks het vroege tijdstip maakte neef Kees weer de ene grap na de andere. We namen uiteindelijk afscheid van hem, met de belofte dat we elkaar in ieder geval in juni weer zouden zien. Dan hoopt hij namelijk een aantal weken naar Nederland te komen om zijn zus te gaan bezoeken. Ondertussen had het thuisfront contact gemaakt met de mededeling dat het internet er uit lag. Dat was natuurlijk, in vaktermen gesproken, een prio 1 call 😉 Na enige diagnostiek bleek het probleem niet 123 oplosbaar en beloofden we dat we onderweg nog contact zou hebben als onze Amerikaanse mobiele abbonement actief zou zijn. Alle laatste zaken werden nu gepakt en de koffers in de auto gezet. We namen hartelijk afscheid van onze nicht, met dezelfde belofte als bij Kees, en vertrokken richting de Amerikaanse grensovergang Aldergrove. Na enige kilometers naderden we de grens en kozen een van de douaneposten.

We reden hier stapsvoets naartoe en er waren geen andere auto’s voor ons. Door deze situatie hadden we blijkbaar op het allerlaatste moment een stopbord gemist en dachten we dat we keurig door konden rijden tot aan de douanepost. Nu dat was verkeerd gedacht. De beambte maakte met een snauw duidelijk dat hij al drie maal had geroepen te stoppen bij het stopbord. Dat kan je lekker horen in een moderne en dus dichte auto 😀 We moesten een paar meter! terug rijden en wachten. De beambte liep ogenschijnlijk wat heen en weer en 10 seconden later werd aangegeven om door te rijden. We dachten nu dat we minstens neergeschoten zouden worden :D. Gelukkig bleek dat niet waar te wijn maar de douanier begon wel met zijn vragen(v)uurtje: Of we illegale spullen hadden meegenomen (ja, natuurlijk: blueberry-jam 😀 ) en wat we in the USA kwamen doen (geld brengen natuurlijk :D). Ook vroeg hij nog waarom we elk jaar naar de USA kwamen: “It’s a beautiful country of course”. Enfin we mochten natuurlijk doorrijden en hadden nog een hoop lol om zoveel formaliteit. Ondertussen stond de zon al hoog en werd het notabene alleraardigst zomerweer.

De weg richting Seattle, de Interstate 5, werd steeds drukker maar het was tenslotte ook maandagmorgen. Ondertussen kwamen er SMSjes binnen waaruit bleek dat ons mobiele abonnement actief bleek. We konden nu ongelimiteerd naar huis bellen en hadden zelfs internet op 4G snelheid. Dan maar eens een telefoontje naar huis wagen. Het was tenslotte avond daar en dus dat moest ook lukken. Nou niet dus. We hoorden wel het thuisfront, maar zij hoorden ons niet. Hadden we maar voor de helft betaald? 😉 We besloten het later nog maar eens te proberen. Net voor Seattle namen we de afslag naar de interstate 405 en gelukkig werd het nu gelijk wat rustiger. We zagen het ene mooie vergezicht na het andere. Bergen vol met loof- en naaldbomen die net in voorjaarsgroei stonden. Meren die zo uitgestrekt waren dat het einde niet te zien was en rotsen in diverse kleuren.

Hierna werd het wat vlakker en dus een mooi moment om nogmaals het thuisfront te bellen. Nu lukte alles wel en als eerste probeerden we even het internet probleem thuis op te lossen. Er was blijkbaar geen internet geweest en zoon 1 heeft toen de modem gereset. Zoon 2 dacht: “Ik zie een kabeltje los hangen, laten we dat er maar eens in steken”. Dat bleek uiteindelijk het probleem te veroorzaken. Best lastig met een huis vol techneuten 🙂 We bespraken hierna verdere zaken en hoe leuk de reis tot nu toe was verlopen. Ondertussen werd de weg steeds vlakker en veranderden de bergen in heuvels en vervolgens in vlak land met eindeloze velden. Hierop werden zoveel groenten en granen verbouwd, daar kon je de gehele USA mee te eten geven. Zover je kijken kan mais, graan, gerst etc etc. Leuk is nog te vermelden dat deze akkers in cirkels worden geirrigeerd en dat is vanuit de lucht goed te zien. Een blik op Google Maps toont een lappendeken van cirkels die net niet echt lijken.

Verder zagen we weer treinen die ook weer zo lang waren dat de voor en achterkant in een blik niet gevangen kon worden. Omdat het 13:00 uur was en we wel wat honger kregen stopten we in een dorpje bij onze favoriete KFC. Hier dachten we wel een paar lekkere stukjes kip te kunnen vinden.

Nadat deze verorberd waren, gingen we weer op weg en begon de omgeving enigszins rotsachtig te worden. Vervolgens doemde hier de Colombia River op. Deze is voorzien van meerdere stuwen, zodat op de plaats waar we deze passeerden (de Vantage Bridge) de rivier vrij breed was geworden. Na de brug ging de weg vrij snel omhoog en kon er een afslag genomen worden voor een scenic view. Het uitzicht was daar adembenemend en is zeker een aanrader. (O)pa heeft in ieder geval weer wonderschone foto’s voor het thuisfront kunnen schieten.

Hierna reden we weer door eindeloze agrarische velden om uiteindelijk om half vijf Spokane binnen te rijden. Gezien de tijd bleek het nog mogelijk het River Front Park te bezoeken. Dit park hadden we tijdens onze familiereis al eens eerder bezocht maar het weer was nu toch wel een stukje beter dan toen. Heldere lucht en 25 graden. We liepen eerst naar de grootste bolderkar (ter wereld?) en natuurlijk moest de markante toren op de foto worden gezet.

Vervolgens zijn we door het park naar de watervallen en bruggen gelopen. Ook hier hebben we het een en ander op de foto gezet en zijn vervolgens na een uur weer naar de auto gegaan.

Nu moesten we de laatste 25 km nog afleggen om in het plaatje Liberty Lake te komen. Hier hadden we ons eerste hotel van onze vakantie geboekt. Hier aangekomen kregen we weer een prachtige kamer en na enige rust besloten we het avondeten beperkt te houden tot een broodje kip.