Dag 1 (13 mei 2015) Seattle/Abbotsford

Klik hier voor de foto’s van dag 1

Het is 4:30 uur als de wekker afgaat. Vandaag gaat onze 3e reis naar Canada/USA beginnen en we zijn er weer klaar voor. We (Pleuni ging voor chauffeur spelen) hadden afgesproken als wekker voor (O)pa te spelen en belden hem ook om 4:45 uit bed. Volgens mij was hij al wakker want hij had de telefoon nog nooit zo snel opgenomen. We beloofden hem om 5:15 op te halen en namen zelf nog even een klein ontbijt. Om 5:00 reden we weg en arriveerden om precies 5:15 bij (O)pa. Eerst moest zijn koffer nog gewogen worden en nadat we nog wat kleine spullen in zijn koffer hadden gedaan, bleek deze maar liefst ruim 22 Kg te zijn. Veel kleren meegenomen? was de vraag. Dat bleek niet het geval, maar de oorzaak was snel gevonden. We zouden voor onze nicht in Canada wat Nederlandse tijdschriften meenemen en deze bleken een TON te wegen. Oef, gelukkig houden we dus ruimte op de terugweg over om wat aankopen in onze koffer te kunnen stoppen. De reis naar Amsterdam verliep vlot en om half 7 stopten we voor vertrekhal 1.

Hier hadden we snel onze koffer gedropt en we liepen vervolgens naar de B gates. Na een korte tijd wachten konden we boarden en alles leek dan ook vlot te verlopen.

Totdat de piloot aangaf dat er nog een korte technische inspectie moest plaatsvinden in verband met een afdichting die een schroef miste. Kort daarna werd ons verteld dat er toch nog een diepgaandere inspectie moest plaatsvinden. Deze inspectie zou maximaal 30 minuten gaan duren. Niet erg, want we zouden nog 1,5 uur overstaptijd op Frankfurt overhouden. De 30 minuten werden echter 45 minuten, werden een uur en langzaam aan merkten we dat het overstappen niet meer zougaan lukken. Uiteindelijk werd om 9:40 uur omgeroepen dat het vliegtuig definitief niet gerepareerd kon worden. Opdracht: uitstappen, koffer ophalen en melden bij de ticketbalie van Lufthansa. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Voordat de koffer weer op het bagagebandje lag duurde dat naar onze beleving al een eeuw. Na 25 minuten zagen we ze dan eindelijk op de band en toen konden we weer naar de vertrekhal 1 gaan. Slik… daar stond een rij van een vliegtuig vol passagiers, te wachten op een “oplossing”.

Nadat ik (O)pa met koffers op een bankje had geparkeerd, zag ik dat dit niet bepaald kort ging duren. Goede raad was duur en ik dacht aan iets wat ik al eens eerder in Düsseldorf had gedaan (lang verhaal). Die gedachte zou nu ook wel eens kunnen helpen: De club opbellen waar de tickets geboekt waren en aangeven of de vlucht omgeboekt kon worden. Zo gezegd,zo gedaan. 0900 nummer opzoeken van TIX.NL. Wattt… €0,45 p/m. Mmmm dan maar ff internetten voor een vervangend (normaal) nummer. Vijf seconden later het vervangende 020 nummer gevonden. Altijd handig dat mobiele internet, lekker bellen tegen normale kosten. Ondertussen begon collega Karl zich er ook mee te bemoeien en begon hij alvast wat alternatieve vluchten te zoeken. Ondertussen had ik ook TIX bereikt en deze bood aan Lufthansa bellen voor een alternatieve vlucht. Na een kwartier aan te lijn te hebben gehangen, was er een alternatieve vlucht gevonden en geboekt: Amsterdam (KLM 12:40) – Chicago (United Airlines) – Seattle (19:00). Gegevens zouden gemaild worden. Deze mail hoefde ik echter niet af te wachtten want ondertussen was Lufthansa omboektickets aan het uitdelen en de onze zat daar dus ook bij. Toch weer 1,5 uur gewonnen (want de rij was nog lang) en weer wat geleerd: vlucht vertraagd -> gelijk de maatschappij bellen. Helemaal blij gingen we met onze tickets naar vertrekhal 2 en checkten we bij een automaat in. Hierna moesten we onze koffers nog even droppen. Dat begon een uitdaging te worden. Blijkbaar had iedereen die dag rond 13:00 een vlucht geboekt. Lange rijen met passagiers stonden voor de bagage automaten. Op een gegeven moment werden zelfs bemande balie’s geopend om alles vlot weg te werken. Hierdoor waren we alsnog snel aan de beurt maar toen kwam er een teleurstelling: bagage drop-off closed voor onze vlucht. De dame achter de balie snapte niet dat deze tickets aan ons waren gegeven, want deze vlucht hadden we nooit op tijd kunnen halen. Advies van haar: ga naar de KLM ticketbalie, einde vertrekhal 2. Hier aangekomen waren we min of meer gelijk aan de beurt om daar te horen dat Lufthansa deze tickets weer moest omboeken. ^&%%#^$$^% …. weer naar einde vertrekhal 1. Hier aangekomen bleek er van de originele giga-rij, een rijtje van 4 personen te zijn overgebleven. Ondertussen had ik met mijn “reisagent” Karl nog een mogelijk alternatieve vlucht gevonden en al snel waren we aan de balie van Lufthansa aan de beurt. Nadat we ons verhaal hadden gedaan begon de dame achter de balie te zoeken: 11:00…. directe vlucht neeehh, dat gaat niet. 13:00 neeehh, dat gaat ook niet. Ondertussen stelde ik maar onze gevonden vlucht voor en warempel dit bleek inderdaad de eerste beste mogelijkheid te zijn om vandaag nog in Seattle te geraken. Amsterdam (Delta Airlines 15:40) – Mineapolis (Delta Airlines) – Seattle (20:35). Dat was een prima oplossing. Uiteindelijk waren we met deze vlucht dan wel weer 1,5 uur later in Seattle dan gedacht, maar we zouden mogelijk dan toch nog op woensdag in Canada kunnen zijn. Omdat we reeds waren ingecheckt op de KLM vlucht moesten nog even wachtten totdat ze ons “vrij” hadden gezet om het ticket te kunnen boeken. Ondertussen konden we een voucher ophalen om op kosten van Lufthansa te gaan lunchen. Gratis lunch; dat was in ieder geval mooi meegenomen. De tickets waren inmiddels ook geboekt en we gingen vlot door de douane. We kwamen bij een leuk restaurant terecht en aten een heerlijk warm middageten.

Hierna moesten we door de security. Dit bleek ook weer een flink heen en weer geloop omdat Schiphol wel een grote verbouwing lijkt. Alle securitypunten bij de non-Shengen gates worden verwijderd en het resultaat was dat het bekende vragenrondje centraal bij gate D1 moest worden afgehandeld. Hierna konden we door lopen naar de uiteindelijke gate waar de bagage gecontroleerd zou worden. Ze hadden blijkbaar weer een nieuwe instructie van onze Amerikaanse vrienden opgedragen gekregen: alle snoertjes opladers, batterijen etc. etc .moesten uit de tas in een aparte bak. Mmmmm, ik had mijn fotorugzak bij me en bekenden weten dat die 12 Kg weegt en stampvol zit met datgene wat ze er juist uit willen laten halen. Dit vond ik geen goed plan maar ij wachtte maar even af of ze dit werkelijk zo wilde. Na een kort verhaal over fotograferen bla bla, was het opeens geen probleem om de tas, weliswaar geopend (wat een onzin), door de scanner te voeren. Alles was natuurlijk weer goed en we konden al vrij vlot op een stoel ploffen.

Op dat moment dacht ik nog: de volgende keer weer via Iceland vliegen, want simpel een paspoort omhoog houden is daar genoeg om naar de USA te mogen vliegen. Wat een Amsterdams circus toch allemaal. Toen eenmaal alle zaken weer stabiel waren leek het ons toch wel handig het thuisfront te informeren. Via Whatsapp lukte dit niet en daarom besloot ik maar even te bellen: “Hallo, hier met ons.” – “Wat….?? waar zijn jullie?” – “Nou eehhh Schiphol!)” – “Watttt Schiphol??” – “Ja, maar alles is goed, onze vlucht is weer omgeboekt etc etc etc”. 🙂 Enfin, nadat de situatie was uitgelegd en duidelijk was gemaakt dat we waarschijnlijk slechts 6 uur later dachten te arriveren, was men ook hier weer gerustgesteld. Vervolgens nog even een mail, over onze vertraging, naar Canada de deur uit gedaan en daarna zijn we op tijd  gaan boarden. We vertrokken uiteindelijk met enige minuten vertraging. Omdat het verloop van de dag al bijna een volledig vakantieavontuur besloeg heb ik tijdens de vlucht maar besloten om alvast de bovenstaande geschiedenis op te schrijven. De rest van de vlucht verliep prima en het viel ons op dat bij Delta Airlines het eten beter geworden was. Aan het einde van de vlucht waren we zelfs compleet afgeladen 😉 en zelfs een wijntje hoort weer bij het eten. Daarnaast HD schermen + USB in de stoelen, wat wil je nog meer. We landden uiteindelijk een half uur te vroeg, maar dat werd gelijk gecompenseerd doordat er geen plaats was aan de terminal. We moesten  20 minuten wachten en precies een half uur later konden we uit het vliegtuig.

Eenmaal binnen moesten we eerst door de security. Dit is sinds dit jaar een stuk beter geregeld. Als je namelijk na 2008 de VS al heb bezocht en je hebt een geldige ESTA dan kan je alle vragen, foto en vingerafdrukken bij een APC (Automatic Pasport Check) machine doen. Dit gaat super snel en met een “bonnetje” op zak ga je dan nog langs een security officer. Tien minuten en we waren de VS binnen. Sneller heb ik het nog niet meegemaakt. Hierna moesten we onze koffers van een band halen. Vervolgens door  customs heen ( met een jaarvoorraad kaas 🙂 ) en dan de koffer weer op een band zetten voor de connected flight. Hierna moesten we, hoe kan het ook anders, exact bij de laatste gate aan de andere kant van de  terminal zijn. De 5 km hebben we vandaag wel gehaald :-). Na even whatsappen, bellen naar Canada en wachten zaten we om 19:10 uur weer op onze volgende vlucht. Dit is een lokale vlucht dus geen hapjes, schermpjes of luxe drankjes. Het is een soort bus zullen we maar zeggen. Onderweg hadden we nogal last van turbulentie maar de vlucht verliep verder zonder problemen. We landden op Seattle precies om 20:30 uur en konden vrij snel het vliegtuig verlaten. Het regende! in Seattle, maar dat gaf niet want het was toch donker 😉 Eerst naar de bagageband waar onze koffers al rondjes reden 🙂 en toen naar de bus die ons bij de autoverhuur zou brengen. Omdat het al weer een uur later was hoopten we op een snelle afhandeling.

Helaas zat de bus redelijk vol en waren er toch twee klanten voor ons. Dit duurde even maar het record is gevestigd: binnen 4 minuten waren wij met onze papieren bij de balie klaar. Natuurlijk hadden we hiervoor thuis al onze gegevens op de Alamo site ingevuld :D. Opvallend was nog wel dat er een volle tank benzine werd aangeboden voor een wel heel scherpe gallon prijs NOT. Buiten bleek de gallon prijs n.l. $0,50 goedkoper!!! Eenmaal in de garage konden we precies kiezen uit drie auto’s: een lelijke, een foute kleur en een mooie witte Jeep Compass die ik ook al een in Las Vegas had gehad. Inladen en wegwezen dus. Onderweg bleef het in eerste instantie miezeren, maar meer naar het noorden werd het steeds droger. Omdat de grensovergang Aldergrove dicht was moesten we omrijden naar die van Sumas. Om 0:45 uur kwamen we daar aan en na de nodige lange rij met vragen bleken we geslaagd 🙂 en mochten we doorrijden naar onze familie in Abbotsford Om 1:05 uur reden we de oprijlaan op en we zagen aan het einde van deze laan het licht nog branden. We werden hartelijk ontvangen en gelijk verrast met koffie met koek.

Nadat alle meegebrachte kado’s waren uitgepakt, gingen we vlug naar ons mandje. Het was tenslotte al 1:30 uur locale tijd en we liepen  pas 29 uur op onze pootjes. Gaaaap..

Klik hier voor de foto’s van dag 1

Ga naar dag 2